Respect!
Vandaag kwam ik terecht op de site van Yves Bonroy. Een 28-jarige jongen die in een jaar tijd een reis om de wereld gaat maken met zijn motor, onder het motto
'Quest for respect'.
"Tijdens mijn reis over de vijf continenten ga ik op zoek naar de gewone mens achter het predikaat moslim of niet-moslim. Of je nu moslim bent of niet-moslim, Amerikaan of Iraniër, een baard hebt of niet, we zijn allemaal gewone mensen met vergelijkbare emoties en gedachtes. Het wordt hoog tijd dat we eens aandacht schenken aan de overeenkomsten, en niet aan de verschillen." Wauw! Er zijn zoveel mensen die praten over de geloofskloof en met goede ideeen komen, maar er zijn er maar zo weinig die ook inderdaad tot actie overgaan!
Elke wereldverbeteraar, zoals Yves, verdient aandacht. Ik hoop zo dat zijn missie gaat slagen!
"De wereld is een groot eiland waar we niet vanaf kunnen. Met een beetje respect en begrip voor elkaar passen we ook wel samen door één deur. Daar geloof ik in, en dit probeer ik door mijn quest for respect uit te dragen. De gewone mens. Verdient respect. " Ik vind het een geweldig idee. Heel veel succes Yves, je hebt mijn respect!
Stoer!
Drie jaar geleden dacht ik van mijn naaldenfobie af te komen door een wenkbrauwpiercing te nemen.
Haaaa ik ben zo stoer! Kep't gwoon gedaan. echt gedaan! Kep'n naald door me heen laten boren! (29.12.02) Helaas besloot mijn geliefde piercing mij na vijf maanden weer te verlaten omdat hij te nauw gezet was. Vandaag besloot ik dat ik mijn stoerheidsfactor weer wilde verhogen en stapte, aangemoedigd door Sabine, binnen bij
L'Extremiste. Helaas is mijn mietjesfactor de afgelopen tijd niet gedaald en duurde het even voor Sab en mr. good looking Piercer mij over konden halen gewoon door te zetten. Na duizenden keren in de spiegel te hebben gekeken, mij afvragend of ik dit nu echt wel durfde, lag ik dan eindelijk in de knalroze wannabe-tandartsstoel. Alles was eng; het schoonmaken van mijn huid, het aftekenen van de plek en het bevestigen dat ik dit wilde. Toen kwam daar DE NAALD, nog vers in mijn geheugen gegrift van de vorige keer. Een onvoorstelbaar enge, dikke, holle witte naald. Ik kneep in Sabs hand en voelde de naald door mijn huid gaan. Pijn! Au! Ik kneep nog harder. Ik hoorde mr. good looking Piercer zachtjes lachen en voelde Sabine terugknijpen. Au! De naald zat in mij. De piercing zat in de naald. Nog even diep ademhalen en ik was weer naaldloos. Ik werd een beetje duizelig, maar was wel meteen onwijs trots dat ik dit toch maar even had gedaan! Mr. good looking Piercer draaide het onderste bolletje vast en maakte alles schoon. Na een hoop bemoedigende woorden van mijn nieuwe held durfde ik op te staan van de roze stoel en in de spiegel te kijken. Wauw! Ik ben weer stoer!!
Vers gepierced
Knielen op een bed violen
Het is vrijdagmiddag en er loopt een meisje over straat. Bij de boekwinkel blijft ze staan, het is erg druk binen. Nieuwsgierig naar wat er aan de hand is loopt ze naar binnen. Daar blijkt dat de Nederlandse schrijver
Jan Siebelink zijn nieuwste boek 'Knielen op een bed violen' aan het signeren is. Het meisje heeft nog nooit een boek van de schrijver gelezen en is wel benieuwd. Het boek is bekroond met de AKO literatuurprijs 2005, dat moet haast wel iets moois zijn! Helaas heeft het meisje niet genoeg geld meer in haar portemonnee, zodat ze het boek niet kan kopen.
Schrijver: "Hallo jongedame!"
Meisje: "Ehm, hallo meneer."
Schrijver: "Heb je het boek gelezen?"
Meisje: "Nog niet. Het lijkt me heel erg mooi, maar ik ben echt helemaal door mijn studiefinanciering heen. Zou u misschien een ander blaadje voor mij willen signeren? Want ik studeer Nederlands en dit is toch wel een heel leuk iets! Dan beloof ik dat ik, zodra mijn nieuwe studiefinanciering er is, het boek zal kopen."
Schrijver: "Oh, eh... nou dat kan toch niet! Hoeveel kom je tekort?"
Meisje: "Nou ehm, ik heb nog E15,- "
Schrijver: Trekt zijn portemonnee en duwt het meisje een briefje van E5,- in haar hand. "Ik vind het zó leuk dat je naar me toegekomen bent en dat je Nederlands studeert! Dat hoor je niet vaak hoor, dat jongeren zich voor taal en literatuur interesseren. Zeg, ken jij 'die-en-die'? Een hoogleraar in de Nederlandse taal. En ga je ook voor de klas staan als je klaar bent met je studie? Hoe ver ben je nu? Ik vind dat jij mijn boek moet hebben. Nu je hier bent kan je niet zonder weg hoor!"
Meisje: "Jeetje..."
Schrijver: "Hoe heet je?"
Meisje: "Ilian. I L I A N."
Schrijver: "Wat een bijzondere naam zeg, komt het van de Ilias?"
Meisje: "Hmhm!"
Schrijver: "Voor Ilian. Heel veel sukses toegewenst en veel (lees)genot! Jan Siebelink, 11 nov. '05"
Meisje: "Heel erg bedankt zeg!"
Schrijver: "Nou, ik vind het leuk dat jij hier gekomen bent! Wacht even... Als je wil, maar echt alleen als je dat leuk vindt hoor, dan moet je me maar een briefje schrijven als je het boek uit hebt. Dan beloof ik dat ik zal reageren. Dit is mijn adres. Heel veel plezier ermee Ilian!"
Meisje: "Sjonge, bedankt!"
En zo liep het meisje met een mega glimlach op haar gezicht door de stad, terwijl ze de halve wereld opbelde om te vertellen wat ze nu weer had beleefd.
Goed moment
Het is 's avonds laat en je bent moe van een heerlijke dag shoppen met je zusje. Voldaan zit je op de bank met een grote pot thee, je net gekochte cd's van Sarah mcLachlan, Katie Melua en Joni Mitchel afwisselend in je cd-speler en je studieboeken op je schoot. Over een paar uur heb je een tentamen literatuurgeschiedenis. Maar de thee is zo lekker en de muziek is zo mooi en je bedenkt hoe leuk je je kamer in kunt richten, nu je die nieuwe kussenslopen en die mooie kandelaars eindelijk hebt. En hoe leuk je nieuwe jeugdboeken zullen zijn. Een dillemma. Studieboeken of jeugdliteratuur? Natuurlijk zou je voor het eerste moeten kiezen, maar kan je het tweede niet weerstaan. Ach... soms moet je gewoon toegeven aan een goed moment voor jezelf!
Benzine en bossen
De zon schijnt. Het geluid van ronkende motoren. De geur van benzine en bossen. De wind in je gezicht. En je haar dat onder je helm vandaan wappert. Vrijheid...
Met mijn zwarte hengst tussen mijn benen en een fijn stel vrienden om me heen heb ik afgelopen weekend heerlijk genoten van het perfecte motorrijweer.
Sjoerds ouders hadden een mooi tochtje uitgezet,
Reinier moest natuurlijk pronken met zijn nieuwste aanwinst, Michiel durfde zich met zijn raceding wel tussen de choppers te begeven en
Anita zat als een echte motorchick keistoer achterop bij Sjoerd. Het was zo heerlijk! Ik wil nog zoveel van dit soort weekendjes beleven! Ik wil niet dat het winter wordt!!
