Autistenkamp
Afgelopen week ben ik met een stel
autisten op kamp geweest. Het was echt héél leuk! De hele week ben ik 'Filmster' genoemd vanwege mijn haar, mijn sjaal en mijn jas. Autisme-logica. Ook ben ik bevriend geraakt met een hiphopjongetje vanwege mijn pet. Net zo logisch. Mijn hoofd zit nog vol met alle indrukken, maar ik moet het allemaal nog een beetje ordenen. Misschien dat ik er nog een keer een goed stuk over schrijf. Ik denk het niet, ik zou mijn herinneringen nooit zo kunnen verwoorden als hoe ze in mijn hoofd zitten... Scoutisten, absurd, liedjes die irriteren, LOL, de eekhoorn en de mier, busje komt zo, nachtzoentjes en heel veel leermomenten!
Els en ik tijdens de grote GPS-adventure-kanotocht met onze scoutisten LOL ;)
How to become a racebabe, part 1
Ik heb de smaak te pakken. Dit weekend ben ik alwéér vreemd gegaan! Ik heb mijn goeie, trouwe choppertje verraden voor het sportding van
Sjoerd. Juist, ik heb op zijn
Honda CB600F gereden. En eigenlijk, stiekem, vond ik het nog leuk ook! Oke, ik voelde me niet half zo stoer als op mijn eigen motor en en kwam een geluid uit dat niks voorstelde, maar je merkt het niet eens als je hard gaat. Dat is leuk! Natuurlijk doe ik mijn stoere, zwarte hengst de deur niet uit, maar ik denk dat ik best wel kan wennen aan het idee van een
gifgroene Kawasaki. En jaha, met strak leren pak...
Feelin' blue
Even dacht ik dat ik voor altijd afscheid van ze moest nemen. We hadden al een tijdje geen contact meer, omdat ik vreemd was gegaan met een lekker donker stel. Soms heb je gewoon even zin in wat anders, ik had gedacht dat ze dat wel zouden begrijpen. Maar ik had ze diep gekwetst. Ik had ze van binnen kapot gemaakt. Omdat ik toch echt niet zonder ze kan, besloot ik dat er wat aan gedaan moest worden. Wat kapot is, moet immers gemaakt kunnen worden, toch? Vol goede moed liepen we naar de man die ons weer bij elkaar zou moeten brengen. Maar met pijn in mijn hart moest ik aanhoren dat de schoenendokter het gat in de voering écht niet meer kon repareren. Het knalblauwe slangenleer hing sip naar beneden. Droevig liep ik naar huis, met in mijn hoofd dat ik dit toch echt met geen mogelijkheid zou kunnen accepteren. Thuis liep ik meteen door naar de keuken, trok de bestekla open en haalde er een groot, scherp mes uit. Dit zou onze redding kunnen zijn, of het einde kunnen betekenen. Geconcentreerd haalde ik uit en stak mijn grote liefde neer. Hoe wreed het ook voelde, ik wist dat het een daad van liefde was die ik moest doen. Terwijl ons korte, maar oh-zo mooie leven samen voorbij flitste, haalde ik het mes weer terug. Een diep gevoel van geluk ging door me heen. Ik had precies goed gesneden en daarmee mijn dierbare weer tot leven gewekt. Lieveling, we stappen samen een geweldige winter samen tegemoet!
Druk, druk, druk...
Ik ben druk. Te druk. Heb niet eens tijd om zo'n simpel iets als een weblogje bij te houden. Druk met studeren, druk met lesgeven, druk met winkelen, druk met lezen, druk met uitgaan, druk met vrienden, druk met mensen
verraden, druk met motorrijden, druk met autorijlessen... Echt druk dus. Gelukkig houden jullie mijn gastenboek een beetje levendig met discussies over een spookje... Right.
Vanavond ga ik lekker met Meike, Marinke en Anke uit eten omdat Meike afgelopen woensdag jarig was. Congratz babe! Verder ga ik dit weekend lekker he-le-maal niks doen, zodat ik flink uitrust en weer genoeg energie zal hebben om hier weer lekker mijn hersenspinsels met jullie te delen :)
