Milan Kundera - De ondraaglijke lichtheid van het bestaan
Zou elke seconde van ons leven zich oneindig herhalen, dan zijn we vastgenageld aan de eeuwigheid zoals Jezus Christus aan het kruis. Dat is een verschrikkelijk vooruitzicht. In de wereld van de eeuwige terugkeer rust op elke handeling het gewicht van een ondraaglijke verantwoordelijkheid. Daarom noemde Nietzsche de idee van de eeuwige terugkeer de zwaarste last (das schwerste Gewicht). Als de eeuwige terugkeer de zwaarste last is, kan ons leven tegen die achtergrond uitkomen in al zijn schitterende lichtheid.
Maar is zwaarte werkelijk verschrikkelijk en lichtheid schitterend? De zwaarste last breekt ons, laat ons struikelen, drukt ons tegen de grond. Maar in de liefdespoëzie aller tijden verlangt de vrouw ernaar de zware last van het mannenlichaam op het hare te voelen. De zwaarste last is derhalve ook het beeld van de meest intense levensvervulling. Hoe zwaarder de last, des te dichter bij de grond, des te werkelijker en echter is ons leven. De absolute aanwezigheid van een last daarentegen veroorzaakt dat de mens lichter wordt dan lucht, omhoog vliegt, boven de aarde en het aardse bestaan zweeft, slechts voor de helft werkelijk wordt en zijn bewegingen even vrij als zinloos zijn.
Wat moeten we dan kiezen? Zwaarte of lichtheid?
Road Trippin'
Road trippin' with my two favorite allies
Fully loaded we got snacks and supplies
It's time to leave this town
It's time to steal away
Let's go get lost
Anywhere in the U.S.A.
Let's go get lost
Let's go get lost ..
Vandaag heb ik, na hard voor school te hebben gewerkt, de hele middag op de bank de weekendspecial van MTV's 'The Trip' gekeken. Wat een serie zeg. Hoe geweldig moet het zijn om samen door Europa te trekken zonder geld en toch gedaan krijgen wat je wilt. Red Hot Chili Peppers op de achtergrond.. Ja hoor, hoe kan je iemand jaloers krijgen. Damn. Wat heb ik zin in de zomer. Wat heb ik zin om mijn spullen te pakken, langs de snelweg te gaan staan en maar te zien waar we uitkomen. Wanna join me?
21.03.04
Luisterend naar Bjork (Vespertine) zie ik beelden aan mij voorbij gaan van afgelopen nacht. Een nacht van leuke mensen. Een nacht van jeugdsentiment. Een nacht van geweldig foute muziek. Een nacht van hilarische gesprekken. Een nacht van verleidingen, al dan niet weerstaan. Een nacht van teveel alcoholnuttiging. Een nacht die vraagt om herhaling...
18.03.04
Het clichematige 'life goes on' is o, zo waar! Hoewel mijn hoofd er absoluut niet naar staat zit ik weer met mijn neus in de boeken, maak ik praktische opdrachten, haal ik gemiste tentamens in.. Ik hou me bezig met zaken die op dit moment in mijn ogen totaal geen prioriteit hebben, maar die toch echt gedaan moeten worden. De afgelopen dagen heb ik gesleten met nadenken. Veel nadenken. Wanneer je inziet hoe fragiel een leven is ga je het meer waarderen. Je neemt minder voor lief. Alles is een wonder. Je geniet van hele kleine dingetjes die je anders onopgemerkt aan je voorbij waren gegaan. Vandaag heb ik keihard door de stromende regen gemountainbiked en ik vond het heerlijk! De regen die over je gezicht stroomt, de modder die opzij spat, de vogeltjes die voorzichtig fluiten.. Dat zijn dingen waardoor je je gaat realiseren dat je goed voor jezelf moet zijn, dat het allemaal wel de moeite waard is. Want dat is het zeker.
06.03.04
Alle dingen zijn vergankelijk en alle dingen sterven. Dat weet je. Toch lijkt je hele wereld ingestort wanneer je iemand verliest die je zo dierbaaris dat het niet in woorden uit te drukken is. Elke dag gaan er zoveel mensen. Ze lijken allemaal eerder te gaan dan ze zouden moeten. Maar hoeveel mensen kunnen in vrede gaan? Hoeveel mensen leggen zich neer bij het niet hebben van een toekomstperspectief? Hoeveel mensen hebben de mogelijkheid en vooral de moed om te gaan wanneer ze daar klaar voor zeggen te zijn? Hoeveel mensen kunnen er zeker van zijn dat hun wens om te sterven door nabestaanden wordt geaccepteerd? Hoeveel mensen kunnen gaan in de vertrouwde nabijheid van liefhebbenden?..... Papa deed dat. // 03.03.04
26.02.04
Het is ongelooflijk hoeveel kracht je kan halen uit de mensen om je heen! Hoeveel hoop, hoeveel doorzettingsvermogen. Het doet me zoveel als ik een lief smsje krijg terwijl ik het net allemaal even wat moeilijker heb. Het doet me zoveel als ik een kaartje krijg van iemand waar ik dat niet van verwacht had. Het doet me zoveel als ik gebeld word door iemand waarvan ik weet dat ik daar wat aan heb.. Het gevecht waar ik het de vorige keer over had is niet langer een gevecht. Het heeft zich ontwikkeld tot een aanvaardbaar 'iets'. Maarja, wat kan je anders? Er is geen alternatief dan dit alles te accepteren, er vrede mee te hebben, hoe moeilijk het ook is.. Uiteindelijk zal het me alleen maar sterker maken. Dat moet haast wel. Wat nu betreft is het een kwestie van doorzetten. En juist daarbij heb ik verschrikkelijk veel aan de mensen om me heen. Gossie zeg, als ik die niet had...
Klik hier voor weblogs van lang geleden tot 01.02.04
